|
Uitvoeringsdata: 5, 11 en 12 april 2014 (dorpshuis De Reede, Rijsenhout) / 17 april 2014 (De Oude Veiling, Aalsmeer)
Regie: Ton Offerman Souffleuse: Bernadette van Harskamp |
korte inhoud
Toneelvereniging De Rijzenspelers bestaat zeventig jaar en heeft dat jubileum aangegrepen om een forse uitdaging aan te gaan. Ze spelen Wachten op Godot. Dat is in 2009 uitgeroepen tot het 'beste toneelstuk aller tijden, wereldwijd'.
Men zegt wel eens: iedereen zou in zijn leven in ieder geval één uitvoering van Wachten op Godot gezien moeten hebben. Een toneelstuk dat zich niet laat begrijpen en dat je misschien dan ook niet moet willen begrijpen. Je kunt het alleen maar ondergaan. Zoals we ook ons eigen leven nooit echt zullen begrijpen en zullen moeten ondergaan. Een toneelcriticus van The New York Times schreef ooit: “Waiting for Godot is all feeling, that is why it is so puzzling and convincing at the same time”. Het is een toneelstuk waarin niets zeker is, dat veel verwarring zaait en dat vooral uit prachtige teksten en beelden bestaat. Raadselachtig en overtuigend tegelijkertijd.
Er wachten twee zwervers, Didi en Gogo, op een kale plek met veel uitzicht, bij een boom.
Ze wachten op iemand die ze Godot noemen en vullen de tijd met ogenschijnlijk bizarre conversaties. Ze weten wél op wie ze wachten, maar ze weten alleen niet wie er komt.
“Het heeft geen zin” is de eerste zin van het stuk, en toch leven ze door. Er komen nog wel anderen langs, ene Pozzo en zijn knecht Lucky. En ... oh ja, een jongen ... een boodschapper van Godot. Verder gebeurt er ogenschijnlijk niet veel of misschien wel juist van alles.
Ziedaar het verhaal van Wachten op Godot: twee mannen, met een ontroerend hechte band, met tegelijkertijd de wens om uit elkaar te gaan. Is alles het wachten waard of wachten ze alleen maar af?
Wachten op Godot is een moderne klassieker die overal met ontzag behandeld wordt. Een soort sprookje over een ontroerend oude vriendschap tussen twee zwervers; mannen die niets anders hebben dan elkaar. Beckett had voor zijn eerste toneelstuk dan ook oude vaudeville-duo's in zijn hoofd zoals Laurel en Hardy. Twee mannen die niet zonder elkaar kunnen, met als decor een plateau (“Zijn wij niet op de zogenaamde planken?”) met één kale boom.
Het absurde in Wachten op Godot is dermate absurdistisch dat er veel te lachen valt om bijvoorbeeld de waanzinnige ontmoeting met Pozzo en Lucky en de merkwaardige tweespraken tussen Didi en Gogo. Ze pogen zich continu te entertainen, desnoods zelfs door elkaar te pijnigen; Alles beter dan alleen zijn ...
(“We slaan ons er maar mooi doorheen, hè, Didi. Wij tweetjes?”)
De tragikomedie Wachten op Godot – geschreven in 1953 – wordt gezien als één van de hoogtepunten uit de naoorlogse toneelliteratuur en is in alle talen van de wereld al eens opgevoerd. Misschien is het ook wel één van de moeilijkste toneelstukken, maar als één vereniging het kan, dan zijn het deze jubilerende Rijzenspelers.
Het is het summum om ooit als speler gespeeld te (mogen) hebben, als regisseur geregisseerd te (mogen) hebben en hopelijk ook voor het publiek om ooit eens gezien te (mogen) hebben.
De Rijzenspelers hebben het aangedurfd om die wereld van Wachten op Godot in te stappen. Nu u als publiek nog ...
Men zegt wel eens: iedereen zou in zijn leven in ieder geval één uitvoering van Wachten op Godot gezien moeten hebben. Een toneelstuk dat zich niet laat begrijpen en dat je misschien dan ook niet moet willen begrijpen. Je kunt het alleen maar ondergaan. Zoals we ook ons eigen leven nooit echt zullen begrijpen en zullen moeten ondergaan. Een toneelcriticus van The New York Times schreef ooit: “Waiting for Godot is all feeling, that is why it is so puzzling and convincing at the same time”. Het is een toneelstuk waarin niets zeker is, dat veel verwarring zaait en dat vooral uit prachtige teksten en beelden bestaat. Raadselachtig en overtuigend tegelijkertijd.
Er wachten twee zwervers, Didi en Gogo, op een kale plek met veel uitzicht, bij een boom.
Ze wachten op iemand die ze Godot noemen en vullen de tijd met ogenschijnlijk bizarre conversaties. Ze weten wél op wie ze wachten, maar ze weten alleen niet wie er komt.
“Het heeft geen zin” is de eerste zin van het stuk, en toch leven ze door. Er komen nog wel anderen langs, ene Pozzo en zijn knecht Lucky. En ... oh ja, een jongen ... een boodschapper van Godot. Verder gebeurt er ogenschijnlijk niet veel of misschien wel juist van alles.
Ziedaar het verhaal van Wachten op Godot: twee mannen, met een ontroerend hechte band, met tegelijkertijd de wens om uit elkaar te gaan. Is alles het wachten waard of wachten ze alleen maar af?
Wachten op Godot is een moderne klassieker die overal met ontzag behandeld wordt. Een soort sprookje over een ontroerend oude vriendschap tussen twee zwervers; mannen die niets anders hebben dan elkaar. Beckett had voor zijn eerste toneelstuk dan ook oude vaudeville-duo's in zijn hoofd zoals Laurel en Hardy. Twee mannen die niet zonder elkaar kunnen, met als decor een plateau (“Zijn wij niet op de zogenaamde planken?”) met één kale boom.
Het absurde in Wachten op Godot is dermate absurdistisch dat er veel te lachen valt om bijvoorbeeld de waanzinnige ontmoeting met Pozzo en Lucky en de merkwaardige tweespraken tussen Didi en Gogo. Ze pogen zich continu te entertainen, desnoods zelfs door elkaar te pijnigen; Alles beter dan alleen zijn ...
(“We slaan ons er maar mooi doorheen, hè, Didi. Wij tweetjes?”)
De tragikomedie Wachten op Godot – geschreven in 1953 – wordt gezien als één van de hoogtepunten uit de naoorlogse toneelliteratuur en is in alle talen van de wereld al eens opgevoerd. Misschien is het ook wel één van de moeilijkste toneelstukken, maar als één vereniging het kan, dan zijn het deze jubilerende Rijzenspelers.
Het is het summum om ooit als speler gespeeld te (mogen) hebben, als regisseur geregisseerd te (mogen) hebben en hopelijk ook voor het publiek om ooit eens gezien te (mogen) hebben.
De Rijzenspelers hebben het aangedurfd om die wereld van Wachten op Godot in te stappen. Nu u als publiek nog ...
rolverdeling
|
Vladimir / Didi
Estragon / Gogo Pozzo Lucky Jongen |
recensie
foto's
Bekijk ook onze andere stukken:
|
Lang & Gelukkig (2014)
|
Zadelpijn en ander damesleed (2013)
|
